Woensdagmorgen 21 juli ontvang ik een sms-je met de tekst dat de formatie ergens in Zevenbergen moet liggen. Na contact met diverse personen wordt het duidelijk dat ook deze formatie ontdekt is door Robbert van den Broeke. Naar verluidt heeft Robbert in de nacht (20/21 juli) daarvoor de sterke drang om de polders in te gaan en belt een vriendin om richting desbetreffende veld te gaan. Robbert zegt naar dit specifieke veld te moeten en bij aankomst ligt daar inderdaad de formatie. Zij treffen niet alleen deze formatie maar Robbert en Ellen zien ook een witte lichtbal op 15 meter hoogte boven het centrum ter grootte van een voetbal.

Désirée en ik gaan poolshoogte nemen en we denken te weten wie de eigenaar is van dit veld. De landbouwer kijkt gefronst vanachter z'n bakkie koffie en raadt het in één keer goed zonder dat we een vraag stellen: "Er ligt toch geen graancirkel in mijn tarwe zeker…???" Enfin, na zijn toestemming om onderzoek te doen betreden we de formatie om een eerste indruk te krijgen.

De formatie heeft een grote eivormige ring van ruim 20 meter met daar omheen 23 kleine cirkeltjes, variërend van 1 tot 2 meter doorsnee. Zo'n 25 meter verder naar het noordoosten liggen nog eens 3 cirkels van zo'n 2 tot 2,5 meter. Het gewas, in dit geval wintertarwe, ligt overal linksom geplooid. In de cirkels ligt het dusdanig tegen de grond alsof elk stengeltje apart is neergelegd. In de ring heeft het platte gewas zelfs de neiging naar binnen te drukken. Er zijn verder geen voetsporen in de formatie gevonden. Je zou verwachten dat er in elke cirkel een putje zit om het gewas zo te krijgen maar tegen alle logica in vinden we hier ook niets van. Verder zijn er wel verschillende verlengde knopen binnen de cirkels gevonden, knopen die in het rechtopstaande gewas niet te vinden zijn. Al met al is er geen enkele aanwijzing te vinden die duidt op mensenwerk, integendeel, alles wijst er op dat hier andere krachten/energieën de oorzaak zijn.

We voelen beide een benauwende energie op de hartstreek en een drukkend gevoel op ons hoofd. Niet dat dit vervelend is maar we merken het wel tegelijkertijd op en laten het maar gebeuren. Later blijkt Richard van Rijswijk hier wel een verklaring voor te hebben, zijn artikel volgt.
De bodemuitstralingen zijn weer veelvuldig aanwezig, anders dus dan op de rest van het veld. Ook is er een sterke neerwaartse straling voelbaar.

Diezelfde dag nog keren we tegen de avond terug op het perceel, dit keer met zowat het voltallige DCCA-Research team. Inclusief camera's, wichelroedes, geigerteller, poleshots en bijkomende verwantheden betreden we de formatie en gaan vakkundig te werk. De geigerteller biedt op zijn frequentiebereik geen soelaas, de wichelroedes laten een duidelijke leylijn zien, waar we later op terug zullen komen, en de camera's worden zorgvuldig op de poleshots gemonteerd om enig beeldmateriaal vast te leggen. Even later biedt daarbij de vlieger van Yvonne ook uitkomst om een beeld van bovenaf te krijgen. Het resultaat ziet u hieronder.

Verder heeft Sjaak de korrelmonsters genomen van de vorige 2 formaties, dus dit loopt.

Inmiddels is het onderzoek afgesloten en geeft de agrariër aan, geen bezichtigingen meer te wensen!

Peter Vanlaerhoven